op weg naar huis.....

Bah, bah, bah, we moeten naar huis. Moeten ja, want ik wil niet weg.
Ik ben helemaal verliefd op het land en zie NL nu wel een beetje als een zwaar-overpriced land. De koffers zijn ingepakt en nu nog naar het vliegveld. Met veel verdriet zit ik in de auto en kijk naar de omgeving om een laatste herinnering in mij op te nemen. Toch hou ik in m'n gedachten dat ik heus nog wel een keer terugkom.
Bij het vliegveld aangekomen gaat het inleveren van de auto heel gemakkelijk. Iemand neemt de kilometerstand op en kijkt wat we nog moeten betalen. Doordat het kinderzitje en de eerste dag GPS niet is berekend, moeten we dus maar $6,- betalen voor de Sunpas. Met drie grote koffers, twee trolleys en een paar losse tassen en een buggy, besluiten we $4,- te betalen voor een kar om de koffers op te doen. Nu op naar de in check balie.
Daar aangekomen moet de koffer op de weegschaal en wat ik dus al vermoedde, klopt dus ook. Er mag maar 23 kg mee per koffer, dus niet het gewicht bij elkaar optellen en delen door vier.
We moeten dus op het vliegveld een nieuwe koffer kopen! Met een grote reistas van $30,- kom ik terug en we hebben alle koffers moeten herindelen, want overal hadden we overgewicht. Na geslaagd te zijn voor de koffertest, wij inchecken. Volautomatisch en ik snapte er niet veel van, dus heeft een medewerker van United mij geholpen.
Gelukkig kwamen alle boardingpasses eruit rollen, dus ook van Washington naar AMS.
Het enige minpunt was dat we bijna allemaal apart zaten. Aidan zat als enige op rij 34, hij is drie....Dus wij gelijk navragen of dit omgezet kon worden. Dit kon pas in Washington geregeld worden. Nu op naar de douane en dankzij een aparte kinderrij en een zeer enthousiaste douanier, mochten we in rap tempo door de douane heen. Dan nog iedereen door de poortjes en dan naar de gate. Ik ben zeker niet kapot van vliegen, maar ach, deze vlucht duurt 1 uur en 50 minuten. Hij vertrekt op tijd, dus we zullen niet hetzelfde probleem hebben als op de heenweg. De koffers gaan gelijk door naar AMS (gemeente Haarlemmermeer zegt Martijn altijd gelijk), ik ben dan ook erg blij de koffers pas dan te hoeven ophalen. Eenmaal bij Washington aangekomen, nog even wat last minute shopping doen, Martijn gelijk even een rookruimte gespot bij gate D30 en een lunch bij Moe's eten. De hamburgers komen mn neus uit, dus ik graag een gezonde sandwich. (Sonja wacht ons op als we thuis komen hihi).
Ik was tamelijk verrot en ben bij de gate (D3) even gaan liggen, wachten tot iemand mijn zitplaatsen kon overzetten.
Na vieren ben ik gaan vragen of we andere plekken konden krijgen. Blijkt dat er een gate change was, we konden naar D30. Tot groot genoegen van Martijn, nu kon hij om de 5 minuten snel dat hok in!
Ik snel in de rij voor de zitplaatsen, wat blijkt, we zijn duidelijk niet de enige die apart moeten zitten, echt absurd. Maar goed, uiteindelijk kregen we vier plekken in het midden en mogen we 30 minuten later dan gepland instappen. Op naar huis.....nogmaals, bah!
De vlucht verloopt goed, het is alleen jammer dat de kids pas om 5 uur (NL tijd) in slaap vallen. Om 7 uur landden we en na de koffers te hebben gepakt, staat mijn schoonmoeder ons op te wachten. Toch nog even langs Starbucks en dan gaan oma en Liam samen met de trein naar huis, omdat er niet genoeg plek was in de auto. Eenmaal thuis snel de koffers uitpakken en de spulletjes inruimen en de was verdelen in donker, wit en kleur. Ja, het echte leven is weer begonnen.......